SFEER- EN FOTOVERSLAG DOMINIQUE COOPMAN
Samen op het spoor van vriendschap & engagement.
Wim for Life is niet zomaar een herinnering aan wie Wim was,
maar een daadkrachtige voortzetting van wat hij betekende.
Met deze tweede editie van Wim for Life – een herdenkingsmoment voor Wim Verlinde – waarvan de opbrengst ten voordele van Kom op tegen Kanker is –
slaagden Isabelle (Wims vrouw), Viktor (hun zoon), en enkele van Wims vrienden
en oud-collega's er opnieuw in om iets wondermoois neer te zetten.
"Door alles heen, kon je het spoor volgen dat Wim zelf trok:
dat van vriendschap, verbinding en engagement."
En ja, ze waren met veel.
Onder andere de familie van Wim, de familie van Isabelle.
De dichte kameraden-van-vroeger – Bram, Henk en Dieter – zijn trouwe makkers van de KSA en het mini-voetbal, met wie Wim en Isabelle jarenlang oudjaar vierden.
Alsook enkele die-hards van jeugdhuis De Promille.
Verschillende vrienden van 'den basket'.
Maar ook: oud-collega's van kwb West-Vlaanderen, van het ACW/beweging.net, vrijwilligers van kwb nationaal (nu Raak), vrijwilligers van beweging.net Torhout en
Wevelgem-Gullegem-Moorsele, en collega's van CM.
Buren van Wim en Isabelle. Leden van het oudercomité van de school.
De burgemeester van Wevelgem en enkele schepenen.
Alsook: collega's van de apotheek waar Isabelle werkt.
En een groep trouwe pharma-vrienden van haar studententijd.
"Wim for Life 2025 was een dag
zoals Wim die zélf zou georganiseerd hebben.
En dat was misschien wel het mooiste eerbetoon."
Samen wandelden of liepen ze voor Wim – vijf of tien kilometer, elk op eigen tempo.
Velen kozen om te wandelen, maar er waren ook fanatieke lopers bij.
Zeker op de tien kilometer – want als je iets doet, dan doe je het goed.
Achteraf werd er nagepraat bij een drankje en een hapje:
een aperitiefplankje, een ovenkoek of een hamburger.
Ik ben blij dat ik foto's mochten maken, mensen mocht aanspreken,
mocht vragen wat hen ertoe bracht erbij te zijn op Wim for life.
"In elk gesprek klonk een lach en viel een traan,
en zat het gevoel van wie Wim was,
wat hij wilde betekenen voor anderen."
Maar ook het gemis, aan de warme vriend, die Wim was, en die ons veel te vroeg verliet. De collega die structuur bracht. Attent, scherp, bezield. Een vormingswerker pur sang. Voorzitter, inspirator, verbinder. Een krak in groepsdynamiek:
hoe hij mensen met elkaar in contact bracht, hoe hij een team tot leven kon wekken.
Hoedje af voor Isabelle. Hoe zij, samen met Viktor, – met warmte, met kracht, met oog voor detail – zoveel mensen bijeenbracht, valt zo hard te bewonderen.
Zelf bleef ze er bescheiden bij: "Ik vond het fijn, iedereen terug te zien. We hadden goed weer en er was veel volk. Heerlijk. Maar tegelijk, zit ik met een dubbel gevoel. Ik voel me goed omringd, wat helpt. Bijvoorbeeld door Wims vrienden.
Dieter, Henk, Bram en Wim vormden samen een mooi klavertje vier. En zo zou ik nog heel wat familieleden en vrienden kunnen noemen.
Met een bijzondere vermelding voor onze zoon, Viktor.
Hij is mijn rots in de branding. En hij doet het goed, samen met zijn vrienden. Lopend, lachend. Groeiend, bloeiend. Hij heeft veel van zijn papa. Maar – en daar zit het dubbel gevoel – na twee jaar, is het gemis om Wim weer wat groter geworden."
Tot genoegen,
Dominique Coopman.
