Wim for Life: samen op het spoor van vriendschap en engagement 

SFEERVERSLAG DOMINIQUE COOPMAN

Met de tweede editie van Wim for Life – een herdenkingsmoment voor Wim Verlinde – opbrengst ten voordele van Kom op tegen Kanker – slaagden Isabelle (Wims vrouw), Viktor (hun zoon), en enkele van Wims vrienden en oud-collega's er opnieuw in om iets wondermoois neer te zetten. Niet zomaar een herinnering aan wie Wim was, maar een daadkrachtige voortzetting van wat hij betekende. Want door alles heen, kon je het spoor volgen dat Wim zelf trok: dat van vriendschap, verbinding en engagement.

En ja, ze waren met veel. De familie van Wim, de familie van Isabelle. De basketvrienden van Viktor. De dichte kameraden-van-vroeger – Bram, Henk en Dieter – zijn trouwe makkers van de KSA en het mini-voetbal, met wie Wim en Isabelle jarenlang oudjaar vierden. Oud-collega's van KWB West-Vlaanderen, van het ACW/beweging.net, vrijwilligers van KWB nationaal (nu RAAK), collega's van CM.

En verder: vrijwilligers van beweging.net Wevelgem-Gullegem-Moorsele. De burgemeester en schepenen. Buurtbewoners. Basketouders. Collega's van de apotheek waar Isabelle werkt. Een groep trouwe pharma-vrienden van haar studententijd. Enkele die-hards van jeugdhuis De Promille. Leden van het oudercomité van de school. De buren van Wim en Isabelle.

Samen wandelden of liepen ze voor Wim – vijf of tien kilometer, elk op eigen tempo. Velen kozen om te wandelen, maar er waren ook fanatieke lopers bij. Zeker op de tien kilometer – want als je iets doet, dan doe je het goed.

Achteraf werd er nagepraat bij een drankje en een hapje: een aperitiefplankje, een ovenkoek met hamburger. En bij elk gesprek klonk een lach en viel een traan.

Ik ben blij dat ik foto's mochten maken, mensen mocht aanspreken, mocht vragen wat hen ertoe bracht erbij te zijn op Wim for life. En in elk gesprek zat het gevoel van wie Wim was – en wat hij wilde betekenen voor anderen. Maar ook het gemis, aan de warme vriend, die Wim was, en die ons veel te vroeg verliet. De collega die structuur bracht. Attent, scherp, bezield. Een vormingswerker pur sang. Voorzitter, inspirator, verbinder. Een krak in groepsdynamiek – hoe hij mensen met elkaar in contact bracht, hoe hij een team tot leven kon wekken.

Maar hoedje af voor Isabelle. Hoe zij, samen met Viktor, – en met warmte, met kracht, met oog voor detail – zoveel mensen bijeenbracht, valt zo hard te bewonderen. Zelf bleef ze er bescheiden bij: "Ik vond het fijn, iedereen terug te zien. We hadden goed weer en er was veel volk. Heerlijk. Maar tegelijk, zit ik met een dubbel gevoel. Ik voel me goed omringd, wat helpt. Bijvoorbeeld door Wims vrienden. Dieter, Henk, Bram en Wim vormden samen een mooi klavertje vier. En zo zou ik nog heel wat familieleden en vrienden kunnen noemen. Met een bijzondere vermelding voor onze zoon, Viktor. Hij is mijn rots in de branding. En hij doet het goed, samen met zijn vrienden. Lopend, lachend. Groeiend, bloeiend. Hij heeft veel van zijn papa. Maar – en daar zit het dubbel gevoel – na twee jaar, is het gemis om Wim weer wat groter geworden."

Samengevat: Wim for Life 2025 was een dag zoals Wim die zélf zou georganiseerd hebben. En dat was misschien wel het mooiste eerbetoon.

Verslag: Dominique Coopman

Ik heb op Wim for Life heerlijk mooie gesprekken kunnen voeren.
Sterke stukken levensverhalen gehoord.
En tegelijk veel over Wim, hoe die was en eeuwig zal blijven, en hoe die gemist wordt.
En ja, het was zo geweldig om zien, hoe er gewandeld en gelopen werd,
voor Wim, en voor Kom op tegen Kanker. 

Hoedje af voor zoon Viktor. Op kop van een jeugdige bende vrienden. Lopend. Lachend.
Of in volle aanmoediging, duwtje in de rug, van wie het tempo even niet kon volgen.
Achter de toog, een flesje cola ontkurkend, "Alsjeblieft meneer/mevrouw".
Of zelf genietend van een bakje friet en een frikandel. Helemaal zijn papa.
Of toch met veel trekken van, want ook helemaal zijn mama. Maar bovenal én vooràl helemaal zichzelf: een heerlijk mooie mix aan talent en inzet, groeiend en bloeiend, op naar de toekomst. 

Hoedje af ook voor Isabelle en haar speech. "Dit is niet wat ik gewoon ben te doen, speechen was het werk van Wim," begon ze. En ze dankte iedereen. Eén voor één en allen samen.
De werkgroep: Henk V., Henk G., Bram, Hanne, Heike en Marie. En de vele medewerkers voor en achter de schermen. "Wat we vanavond doen…, wandelen, lopen, supporteren, is een mooie herinnering aan Wim en aan wie hij was, wou zijn en zal blijven. Én het is ten voordele van Kom op tegen Kanker. Een eerste raming van opbrengst: 5.000 euro. Fantastisch is dat!" 

Waarna Isabelle nog even heel persoonlijk werd, met een sterke boodschap:
"Wim zei me eens dat wanneer je een speech houdt, je moet proberen een boodschap mee te geven. Mijn boodschap: ken je iemand uit je omgeving die het wat moeilijk heeft,
laat die persoon dan weten dat je er bent voor hem of haar. Een telefoontje, een briefje,
een berichtje. Houd contact, zet de stap. Want zelf is dat moeilijk, heb ik ondervonden.
Voor wie in verdriet zit, kost het veel energie om hulp te vragen.
Ik heb het geluk dat ik goed omringd ben, maar niet iedereen heeft zo'n familie, vrienden of bondgenoten. Dus kijk rond je, luister, en zet de stap. Dank je wel! En graag tot volgend jaar!"